I.to stretch out or extend towards any thing.
I. Lit.: “haec sica intentata nobis est,” Cic. Mil. 14: “manus,” Tac. A. 1, 27: “alicui manus, Auct. B. Hisp. 22: cum voces cum manus intentarent,” raise, Tac. A. 3, 36: “strictos gladios,” Suet. Caes. 14: “manus ad sidera,” Petr. 112. —
II. Transf.
A. To direct or turn towards: “oculos in proeliantes,” Petr. 70.—
B. To stretch out threateningly towards, to threaten or attack with any thing: “dolor ardentes faces intentat,” Cic. Tusc. 5, 27, 76: “arma Latinis Hernicis,” Liv. 6, 27: “Romanum imperium intentantes,” id. 42, 12: “praesentemque viris intentant omnia mortem,” Verg. A. 1, 91: “Verginius intentans in Appium manus,” Liv. 3, 47, 7: “ictus,” Tac. H. 3, 31: “probra ac verbera,” id. A. 12, 47: “terror omnibus intentabatur,” all were struck with terror, id. ib. 3, 28: “invicem crimen,” Quint. 3, 10, 4: “mortem,” Amm. 15, 5, 37: “pugnam,” id. 16, 2, 12. —
C. To attack, accuse one: “quasi intentantis loco,” Cic. Inv. 2, 43, 125.